De Franse journalist Éric Zemmour stelde schertsend voor dat Frankrijk beter vergeten zou om Raqqa te bombarderen en in plaats daarvan Molenbeek zou bombarderen. “Hou je mond. Zwijg!” klinkt het steevast in België. Al bij al een zielige en laffe manier om te reageren op de realiteit, maar het is helaas een wijdverspreid fenomeen in het West-Europa van vandaag en, althans in bepaalde milieus in het arme kleine België, is het allesbehalve tot een sacrament verheven.
Plaatje hierboven: Salma, een 22-jarige Franse staatsburger die in België woont en na de bekering tot de islam verkiest de niqab te dragen, geeft een interview aan Reuters-televisie buiten het Belgische parlement in Brussel op 26 april 2010 [beeldbron: Reuters/Yves Herman]
De 15 jaar die volgden op de Napoleontische Oorlogen resulteerden in een rommelige reeks van gebeurtenissen – internationale conferenties, landruil door de grote machten, verdragen, rellen, militaire schermutselingen en, uiteindelijk, een korte revolutie – gevolgd door een hertekening van de grenzen in de Lage Landen en de oprichting van een nieuw land genaamd België. Zelfs in de beste tijden was het nauwelijks een land, dodelijk verdeeld in een Franstalig zuiden en een Vlaamssprekend noorden, waarvan de bewoners weinig gevoel van een gedeelde identiteit hadden.
Toen de Europese Unie erbij kwam omarmden de Belgen dit idee zo vurig dat ze hun eigen hoofdstad transformeerden tot de hoofdstad van de EU. Dit gebeurde grotendeels omdat de Belgen een veel minder gevoel van natie hadden dan hun West-Europese buren en voelden, of hoopten, dat de EU hen iets kunstmatigs, iets onuitsprekelijks, zou leveren dat hun eigen geschiedenis en cultuur hen niet had kunnen geven.
Zelfs nu, wanneer de burgers van veel West-Europese landen worden opgevoed om zich te schamen over hun nationale vlaggen, vertonen sommige van deze Europeanen op zijn minst nog steeds tekenen van nationale trots: getuige de massa’s in het Verenigd Koninkrijk die elk jaar ‘God Save the Queen’, ‘Jerusalem’ en ‘Land of Hope and Glory’ zingen tijdens de uitzending van de Last Night of the Proms.
Of het spektakel van het Franse parlement dat spontaan in ‘La Marseillaise’ uitbreekt na het bloedbad van Charlie Hebdo. Dergelijke vertoningen zijn eerder zeldzaam in België. Het lijkt aangewezen dat, hoewel de officiële afmetingen van de Belgische vlag 13 op 15 zijn, de meeste vlaggen die aan overheidsgebouwen worden gehangen, 2 op 3 meten. Met andere woorden, ze nemen niet eens de moeite om de verhoudingen van hun eigen vlag goed te krijgen.
Er is vaak op gewezen dat, als moslims in het Westen meer hartstochtelijk toegewijd zijn aan hun eigen religie, cultuur en waarden dan westerse ongelovigen aan de principes die hun eigen beschaving onderbouwen, dan is die beschaving gedoemd te mislukken. In het licht van de islamitische dreiging is er natuurlijk reden om bezorgd te zijn over vrijwel elke natie in West-Europa; maar gezien de vreemde leegheid van de Belgische identiteit, is België een plaats die bijzondere aandacht vergt.
Het is niet alleen de locatie van het hoofdkantoor van de EU; het is, om de kop van een artikel van Soeren Kern van 23 maart 2016 voor het Gatestone Institute te citeren: “Waarom België ground zero is voor Europese Jihadis.’ Kern’s artikel verscheen namelijk de dag nadat leden van ISIS in Brussel drie zelfmoordaanslagen pleegden, waarbij 32 mensen om het leven kwamen (nog afgezien van drie terroristen) en meer dan 300 mensen gewond raakten.
Vier maanden eerder waren 137 levens verloren gegaan door terroristische aanslagen op het Bataclan-theater en andere doelen in Parijs. De daders werden al snel teruggevoerd naar Molenbeek, een wijk in Brussel met een moslim meerderheid. “Er is bijna altijd een link met Molenbeek”, aldus de Belgische premier Charles Michel. Stefan Frank merkte op dat Molenbeek als “de Europese ‘terroristenfabriek’ wordt beschouwd”.
En de Franse journalist Éric Zemmour stelde schertsend voor dat Frankrijk Raqqa zou bombarderen en in plaats daarvan Molenbeek zou bombarderen. Zelfs de New York Times publiceerde een uiteenzetting over de ondoeltreffendheid van de Belgische antiterreurinspanningen en wees op de chronische laksheid, de wisselvalligheid en de verwarring die het kenmerk is op elk niveau van zijn regering.
Natuurlijk is terrorisme slechts het meest sensationele aspect van de islamitische toestroom naar België. In december schreef de Belgische schrijver Drieu Godefridi over Brussel als een stad “die snel afdaalt in chaos en anarchie.” November alleen al zag “drie afzonderlijke uitbraken van rellen en plunderen op grote schaal”, wat het feit blootlegt dat “wetteloosheid … het nieuwe normale is in Brussel.” Soldaten patrouilleren door de straten, maar durven niet te handelen: “mocht een soldaat een plunderaar pijn doen, dan zou hij waarschijnlijk in het openbaar worden gestraft, door de media worden geplagieerd, voor de rechter worden gebracht en oneervol worden ontslagen.”
Toen tijdens een tv-debat een van de weinige rechttoe rechtaan sprekende politici probeerde het voor de hand liggende verband tussen deze ongebreidelde wanorde en immigratie aan te pakken, schreeuwde de moderator hem letterlijk toe: “Migratie is niet het onderwerp …. MIGRATIE IS NIET HET ONDERWERP, STOP!” En gaf vervolgens het woord aan een ‘slome dichteres’ in een islamitische sluier die de problemen van de stad toeschreef aan het falen om mensen zoals zij met open armen te verwelkomen. “Het publiek kreeg de opdracht om haar te applaudisseren.”
Lees hier het volledige artikel van Bruce Bawer
op de site van The Gatestone Institute