Plaatje hierboven: Maandag, 7 januari 2013. Kathleen ‘Goebbels’ Cools haalt op de Vlaamse omroep VRT NWS uit naar een imaginaire Joodse Lobby in België in het programma Terzake/Canvas. Rechts achteraan geeft Ankie Spitzer-Rechess commentaar vanuit Israël. Canvas anker Kathleen Cools mijmert diep zuchtend: “Die Juden sind unser Unglück!”
Voor het eerst bericht de Vlaamse omroep over Apartheid in Libanon ten aanzien van Palestijnse ‘vluchtelingen’. De 35-jarige Majd Khalifeh, de auteur van het artikel op VRT NWS voor wie hij als freelance journalist aan de slag is, werd in 1983 geboren in Dubai maar noemt zich een staatloze ‘Palestijn’.
Staatloze Palestijn
De familie van Khalifeh komt uit de omgeving van Haifa in Israël, maar tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog vluchtte een deel van zijn familie, de grootouders van Khalifeh, naar het buitenland en een ander deel – wellicht het verstandige deel dus – bleef achter in de Joodse staat want er was tenslotte in 1948 geen enkele reden om te vluchten.
Maar daar zal hij pas veel later achter komen wanneer hij in 2012 naar de geboortestreek in Haïfa van zijn grootouders reist en voor het eerst de Israëlische leden van zijn familie ontmoet. Na wat omzwervingen door een reeks Arabische landen raakte Khalifeh in 2004 in België, vroeg en kreeg asiel, en is gebleven als ‘staatloze Palestijn’.
Een “staatloze Palestijn”, zoiets opent deuren in België dat per definitie gekant is tegen wat het ‘Aparheid’ Israël noemt en dat binnen de Europese Unie een loyale wegbereider voor de oprichting van een Palestijnse staat die zich grotendeels op Israëlisch territorium moét en zàl bevinden (in Jeruzalem en vooral Judea & Samaria), tenminste als België het ooit voor het zeggen krijgt.
Sloppenwijken van Libanon
In het artikel over Palestijnen in Libanon schrijft Khalifeh dat zij reeds vier generaties in voornamelijk zogenaamde vluchtelingenkampen wonen, die intussen uitgegroeid zijn tot sloppenwijken zoals Ain al-Hilweh (plaatje hierboven) vlakbij de zuidelijke Libanese stad Sidon en Bourj el-Barajneh in de hoofdstad Beiroet.
“Duizenden Palestijnen werken bij de UNRWA, de VN-vluchtelingenorganisatie voor Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten, die daarmee de grootste werkegever is van de Palestijnen. Maar tienduizenden anderen baten winkels uit in de Palestijnse sloppenwijken of werken in de sectoren waarin ze mogen werken.”
“Sommige jobs zijn verboden voor de Palestijnen in Libanon. Een Palestijn kan per definitie geen ingenieur, advocaat of dokter worden in het land,” aldus Khalifeh en “de Palestijnse vluchtelingen hebben ook nog altijd geen recht op de Libanese nationaliteit en vallen dus onder de nieuwe wet als ‘buitenlanders.“
“Onlangs heeft de Libanese regering een nieuwe wet ingevoerd tegen buitenlandse arbeidskrachten. Die wet is in feite gericht tegen honderdduizenden Syrische vluchtelingen in Libanon. Maar de Libanese regering laat de term ‘buitenlandse arbeidskracht’ in het midden, waardoor de wet ook de Palestijnse vluchtelingen kan treffen,” schrijft Khalifeh verder.
Apartheidswetten in Libanon
Libanon is overigens niet het enige Arabische land dat openlijk Apartheidswetten tegen Palestijnen handhaaft. Wat verontrustend is over de Apartheidswetten in Libanon en de mishandeling van Palestijnen door Arabische landen, is het stilzwijgen van de media, de internationale gemeenschap en mensenrechtengroepen – zelfs de UNRWA, die noctans geacht wordt te zorgen voor het welzijn van Palestijnse vluchtelingen.
Libanon weigert tot op heden de vluchtelingen te integreren en behandelt hen systematisch als paria’s. Zo mogen zij bijvoorbeeld 20 bepaalde beroepen niet uitoefenen en geen onroerend goed verwerven. Vele Palestijnen worden door de Libanese staat bewust gedoemd tot levenslange werkloosheid en aldus in bittere armoede gedompeld en gehouden met medeweten van de internationale gemeenschap.
Aldus zijn deze kampen door de jaren heen uigegroeid tot een ideale biotoop voor haat en geweld en een recruteringsoord voor Palestijnse jihadisten en terroristen in de eeuwige Arabische strijd om de vernietiging van Israël met het doel deze te vervangen door een nieuwe Arabische islamitische staat, bij voorkeur zonder Joden.
En waarom de Verenigde Naties het Palestijnse vluchtelingenprobleem om politieke motieven [lees: Israël vernietigen] in stand blijft houden, eerder dan dit ‘probleem’ op te lossen, weten we ook al erg lang maar doen we niks mee:
“… de Arabische landen willen het Arabische vluchtelingenprobleem niet oplossen. Ze willen het bestendigen als een open zweer, als een belediging voor de Verenigde Naties en als een wapen tegen Israël. De Arabische leiders kan het geen barst schelen of deze Arabische vluchtelingen leven of sterven.” [Ralph Galloway in augustus 1958, toenmalig UNRWA chef, zoals hij door Terence Prittie werd geciteerd in ‘The Palestinians: People, History, Politics’; pag. 71 bron]
Conclusie
Feit is dat de Libanese regering al decennialang de Palestijnen niét als gelijke burgers wenst te behandelen en te integreren. Vergelijk dat maar met de situatie van nieuwkomers in België zoals bv. Majd Khalifeh zelves.
Hij kan, zonder zelfs ook maar over de Belgische nationaliteit te beschikken, als ‘staatloze Palestijn’ werken voor de nationale openbare Vlaamse omroep VRT. Khalifeh mag daar documentaires voor maken en heeft in 2017 zelfs een boek geschreven en uitgebracht, ‘Herboren‘ (plaatje hieronder), waarmee hij tot op heden heel Vlaanderen mee afreist en voordrachten over geeft.
Hopelijk leert Khalifeh de Vlaamse Belgen, en ook de VRT NWS, met een andere blik naar het Arabisch-Israëlisch conflict te kijken.
Bronnen:
naar een artikel van Majd Khalifeh “Palestijnse vluchtelingen in Libanon betogen tegen nieuwe discriminerende arbeidswet” van 19 juli 2019 en een artikel van Bert De Vroey “‘Herboren’ van Majd Khalifeh krijgt Liberales-prijs” van 20 januari 2018 op de site van VRT NWS