In de zoveelste heruitzending van de reeks Belpop op de Vlaamse omroep Canvas, keek ik op 30 juli ’19 vol verbazing én ergenis naar de ongewone hit “Drop the Deal” van de artiest(en) Code 61 uit oktober 1987.
Een groepje nep-Joden wordt op clowneske wijze als dansende dwazen afgebeeld, het stereotiep in die tijd over Joden in het algemeen. Hun ‘deal’ is zonet afgesprongen dus doen ze maar wat clowns doen. Welke ‘deal’ daar hebben we het raden naar maar het zal zeker niet aardig bedoeld zijn..
Belpop is een 7-delig muziekprogramma dat sinds 2008 wordt uitgezonden en waarin de geschiedenis wordt verhaald van de Belgische pop en rockmuziek van einde jaren 1970 en 1980, dat hoogtepunten brengt van punk en newwave groepen. De 6de aflevering deel 1 handelde over de periode van de New Beat muziek die in België is uitgevonden aan het eind van de jaren tachtig en die een voorloper was van de Europese techno.
In reeks 6 deel 1 werd met beeld en klank het ontstaan van de destijds gigantische hit “Drop the Deal” verteld. Het nummer werd gecomponeerd door ene Ronald Arthur M. Brack aka ‘Rony Brack‘ en werd geproduceerd door Renaat Vandepapeliere, oprichter van R&S Records, die de plaat uitbracht.
Echter de studio in Brussel, aka de Shiva Studio geheten, waarin de muziek en clip was opgenomen, was eigendom van Jacky Mauer (°1946), een zakenman, auteur en producer van Joodse origine.
Jacky, die het kennelijk niet had voorzien op aldus zichtbaar en herkenbare religieuze Joden, was op het weinig lumineuze idee gekomen om drie mensen bij wijze van grap, als nep-Joden verkleed te laten dansen op de tonen van de song Drop the Deal.
Uiteraard werden die nep-Joden opgevoerd als ultra-orthodoxe Joden, compleet met haarlokken (pejes) zwarte kleren en hoeden, het beeld van Joden dat zowat iedereen koestert in de wereld die blijkbaar nog steeds niet weet dat ultra-orthodoxe Joden slechts een absolute minderheid vertegenwoordigen in de Jodenwereld.
Echter stereotiepen zijn slechts héél moeilijk uit de wereld te krijgen. Mensen daarentegen, vooral als het Joden zijn, dat gaat nog steeds erg vlotjes. 
Zie hieronder de bewuste muziekclip:
Code 61
“Drop the Deal“
Echter, in 1987 kon alles nog en plain public. Het Centrum voor gelijkheid van kansen en voor racismebestrijding (tegenwoordig Unia genoemd) werd pas in 1993 opgericht. Hoewel voordien de antiracismewet in de Belgische grondwet reeds op 30 juli 1981 werd opgenomen, die daden die werden ingegeven door racisme en xenofobie veroordeelde. Maar die wet werd amper toegepast en leidde slechts in 1,8 % van de gemelde gevallen tot een veroordeling.
Vandaar dat in 1994 de term ‘discriminatie‘ werd aan toegevoegd, die in 2003 opnieuw werd gewijzigd in ‘directe’ en ‘indirecte discriminatie’. Op 23 maart 1995 werd de fel gecontesteerde anti-negationismewet aangenomen die “het ontkennen, minimaliseren, rechtvaardigen of goedkeuren van de genocide die tijdens de Tweede Wereldoorlog door het Duitse nationaal-socialistische regime is gepleegd” veroordeelde.
Wat toen in de jaren ‘tachtig openlijk en zonder de minste gêne nog kon, gebeurt nu nog altijd maar dan wel binnenskamers. Want in de hoofden van Jantje Modaal & Mieke Publiek is er helemaal niks veranderd ten aanzien van hun Joodse medemensen. Het is alleen wat riskanter geworden om dat nu nog zo duidelijk uit te spreken en ermee de spot te drijven.