Antwerpse Joden herdenken de Holocaust vandaag donderdag 8 mei 2014

Razzia in de Pelikaansstraat te Antwerpen. Joden wordt opgepakt en als vee in open platte wagens naar de Dossin Kazerne in Mechelen vervoerd, in afwachting van hun deportatie naar de vernietigingskampen in het Oosten. In de nacht van 15 op 16 augustus 1942 organiseerden nazi’s en collaborateurs de eerste razzia tegen Joden in Antwerpen. In die nacht werden 845 mensen opgepakt. Er volgen nog drie razzia’s in Antwerpen en één in Brussel. Tijdens de vijf acties werden 4.000 mensen opgepakt [bron]

Laatst bijgewerkt: donderdag, 8 mei 2014 om 06u40'

Dit jaar herdenkt de Joodse gemeenschap van Antwerpen de Holocaust op donderdag 8 mei 2014, twee dagen na de viering van Jom Haatsmaoet (Israël’s Onafhankelijkheidsdag 1948 volgens de Joodse kalender). Hoe de Antwerpse Joden hun keuze voor die datum elk jaar bepalen blijft een locaal Joods mysterie.

Soms wordt in Antwerpen de Holocaust op 6 mei herdacht, een andere keer op 7 mei. Internationaal wordt door de Verenigde Naties de Holocaust sinds 2006 jaarlijks herdacht op 27 januari en in Israël werd dit jaar de Holocaust herdacht op 27/28 april jongstleden, conform de Joodse kalender.

Overigens is de 8ste mei in België niet eens een nationale feestdag, maar een gewone werkdag. Het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt namelijk herdacht op 11 november, die in feite het einde markeerde van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918.) Wat er ook van zij, het toeval wil dus dat in Antwerpen het dit jaar op 8 mei zal gebeuren.

Op 8 mei wordt behalve in België enkel in Frankrijk (en in Noorwegen) de capitulatie van het Derde Rijk in 1945 en dus ook het einde van de Tweede Wereldoorlog herdacht. In alle andere landen, met inbegrip van Nederland, Groot-Brittannië, Rusland en de Verenigde Staten, wordt het einde van de Tweede Wereldoorlog op een andere datum herdacht.

Wat Frankrijk betreft was het destijds generaal (en latere president) Charles De Gaulle die in 1953 de herdenkingsdag op 8 mei vastlegde en in 1959 in een decreet goot als Fête de la victoire 1945.

‘Wat Wals is, vals is’
Waarom België hier Frankrijk achterna gaat, dateert nog van de periode toen de heersende Franstalige minderheid (in de volksmond franskiljons genoemd) het Belgenland dirigeerde vanuit Brussel en haar hart dichter bij Frankrijk hoorde slaan dan bij die “achterlijke Vlamingen.” Het is dan ook geen toeval dat de feestdag van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest eveneens op de 8ste mei valt.

Aldus werd wèl in Brussel op de 8ste mei 2013 het einde van de Tweede Wereldoorlog herdacht ter gelegendheid van de 68ste verjaardag van de capitulatie van Duitsland, die werd ondertekend op 8 mei 1945. Talrijke oudstrijders waren present aan de Congreskolom. Door de minister van Defensie Pieter De Crem, Kamervoorzitter André Flahaut, voorzitster van de Senaat Sabine de Bethune en generaal Jef Van den Put, de vertegenwoordiger van de Kroon, werden toen enkele bloemenkransen neergelegd aan het Graf van de Onbekende Soldaat.

Monument van de Gedeporteerden te Antwerpen opgericht in 1997

Die Brusselaars en uiteraard de franskiljons, zoals zij door de Vlamingen spottend werden genoemd die voorstander zijn van de overheersing van de Franse taal in Vlaanderen, gebruikten vaak het Frans als huistaal en in sommige gevallen gebruiken ze het ook buitenshuis. Het fenomeen deed zich vooral voor in de adel en de hogere klassen uit Brussel, Antwerpen, en Gent die geïmiteerd werden door de kleine burgerij.

De keuze voor het Frans onder de hogere burgerij in Vlaanderen berustte op ontzag voor de “hogere” Franse cultuur tegenover afkeer van en misprijzen voor het Nederlands dat als minderwaardige, vreemde cultuurtaal werd beschouwd.

Het is begrijpelijk dat tot op vandaag Vlamingen die in het Frans worden aangesproken, onmiddellijk steigeren en dit als een teken van misplaatste hooghartigheid beschouwen en als symbool van eeuwenoude onderdrukking door een Franstalige elite van Vlaamse origine.

In tegenstelling tot de Joodse gemeenschap in Nederland, die eentalig Nederlands spreekt, wordt daarentegen in Antwerpen door een belangrijk deel van de meer begoede Joodse middenklasse de Franse taal traditioneel als huis- tuin en keukentaal gebezigd.

Hoewel het moet benadrukt worden dat zij nagenoeg allen goed tot perfect het Nederlands beheersen en het ook in hun dagelijkse omgang met Vlaamse niet-Joden spreken, zij het soms met een (zwaar) Frans accent.

Echter, onder elkaar verkiezen ze eerder Frans te spreken en dat wordt door sommige Vlamingen opgemerkt en door velen niet bepaald in dank afgenomen. Dit feit dat bovenop het immer latent aanwezige antisemitisme komt, is zeker niet bevorderlijk voor een goede cohesie tussen de gemeenschappen.

In wezen berust het echter op een misverstand en is eerder het resultaat van traditie en opvoeding dan het teruggrijpen naar een bepaalde orde die dateert uit een andere tijd. Hoedanook, het herinnert de Vlaamse niet-Joden teveel aan vroegere sombere tijden en hooghartige patroons.

Arm Vlaanderen
Het nieuwste scheldwoord voor Vlamingen in Brussel en Wallonnië is Sale flamand (vuile Vlaming) en het is nog niet zolang geleden dat je kon zeggen dat de “Vlamingen (zoals) de Joden van België” waren. Uitgespuwd, vernederd, gediscrimineerd, onderbetaald, kinderarbeid, slecht gehuisvest, gemanipuleerd en uitgebuit door de Franstalige elite.

Iedereen in Vlaanderen van naam en faam, politici, advocatuur, notarissen, bedrijfsleiders en ondernemers, tot en met de officieren in het Belgische leger, blaften de Vlamingen af in ééntalig Frans. Dat was  sinds de tweede helft van de 19de eeuw en de eerste helft van de 20ste eeuw de normaalste gang van zaken.

Honderd jaar geleden werkten een half miljoen verpauperde Vlamingen als gastarbeiders zich krom in de Waalse steenkoolmijnen en fabrieken. Aan het einde van de 19de eeuw en het begin van de 20ste eeuw behoorde industrieel Wallonië tot de wereldtop, terwijl Vlaanderen wegzonk in armoede. Vele Vlamingen trokken naar Frankrijk om daar hun heil te zoeken, als fabrieksarbeider of om op het land te werken of als dienstmeisje bij de rijke klasse.

In 1903 schreef August De Winne een boek over de schrijnende toestanden in de Vlaamse dorpen: “Door arm Vlaanderen” (plaatje rechts). Over hoe elke ochtend de locale sjampetter (politieagent) met een stok op de ramen en deuren tikte van huizen van de kreperende Vlamingen om te horen of er in huis nog iemand in leven was. Zó erg was het dus.

“Ge waart aanzien als bohemers” – Op het plaatje: Kinderen en volwassen arbeiders van een steenbakkersbedrijf in Rumst tijdens een staking in de Rupelstreek, 1905. De algemene leerplicht zal in België pas ingevoerd worden door de wet van 19 mei 1914 waarmee de kinderarbeid tot en met 14 jaar werd afgeschaft.

De taalstrijd kende haar hoogtepunt in de jaren 1960 en werd later gevolgd door de oprichting van vier aparte gewesten: Brussels, Vlaams, Waals en zelfs een Duitstalig Gewest. Dat Duitstalige Gewest  verwijst naar de Oostkantons, een gebied dat eeuwenlang aan Duitsland behoorde maar na de Eerste Wereldoorlog door België werd bezet en in 1920 definitief werd geannexeerd. Vergelijkbaar met hoe Jordanië in 1948 Jeruzalem en de West Bank bezette en later annexeerde bij haar koninkrijk.

Over die bezetting tot op vandaag van dat stukje Duitsland durft natuurlijk niemand één kwaad woord suggereren. Ik haal het graag aan telkens wanneer België fulmineert tegen Israël omwille van de vermeende Israëlische “bezetting van de West Bank” (het verhaal van de splinter en de balk.)

Tot slot
Wat mij betreft, herdenk ik behalve het einde van WOII, op 8 mei de geboortedag van mijn grootvader. Mijnen bompa, René Van Minnebruggen (plaatje rechts), werd geboren op 8 mei 1895 en zou normaal morgen 119 jaar oud zijn geworden moest hij niet reeds in 1982 zijn overleden.;)

Mijn andere grootvader aan moederszijde, Alfons De Keyser, overleed toevallig op een 8ste mei en wel in 1957, nauwelijks 62 jaar oud, net zoals ik nu. Hij had nog aan het front gevochten tijdens de Eerste Wereldoorlog als korporaal bij de Chasseurs Cyclistes, raakte tijdens een Duitse gasaanval zwaar gewond en is van die gevolgen van het mostaardgas nooit meer hersteld.

door Brabosh.com