Na Groot-Brittannië en Denemarken start ook België met economische boycot van Israël

Naar aanleiding van de oorlog in Gaza, acht België het moment goed gekozen om werk te maken van de economische boycot van Israël, te beginnen bij bepaalde producten die worden geproduceerd in de betwiste gebieden op de Westbank. De rest van Israël boycotten volgt later wel. :(

De krant De Morgen berichtte gisteren 29 juli dat het in de eerste plaats zal gaan om landbouwproducten als dadels, avocado’s, granaatappelen en bloedappelsienen, maar ook kruiden en wijn afkomstig uit de Jordaanvallei. Ook cosmetica-artikelen van het merk Ahava, dat mineralen uit de Dode Zee gebruikt en de producten van Sodastream om drinkwater te behandelen, worden geviseerd.

Hoewel vele lidstaten van de EU intussen hebben afgezien van een economische boycot van de Joodse staat (waaronder ook Nederland), met als belangrijkste argument dat het de diplomatieke inspanningen ondermijnt om een vredesakkoord te bereiken tussen Israël en de Palestijnen, blijven er toch nog een dertiental landen (van de 28) over die willen doorzetten met die boycot.

Het initatief om de etikettering van bepaalde Israëlische producten in een stroomversnelling te zetten kwam er na een interventie van Wouter De Vriendt van de linkse milieupartij (Groen!) en van de socialistische minister van Economie Johan Vande Lanotte (sp.a) die al maanden overlegden met consumentenorganisaties en sectorfederaties om de praktische details van dergelijke etikettering vast te leggen.

Hiermee laten de pro-Palestino activisten binnen de Belgische politieke klasse zich andermaal in de luren leggen, door in te gaan op de eis van de antisemitische Boycot, Disvestment & Sanctions (BDS) beweging van stichter Omar Barghouti, die zoals bekend ijvert voor een totale boycot van Israël en dus niet enkel van dadels en avocado’s die worden geoogst op de Westbank.

De obsessieve fixatie van België voor Israël is ook in de Joodse staat bekend en om het boycot-Israëlmanoeuvre van de Belgen in de woorden van Israël’s minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman ietwat sarcastisch samen te vatten: “Het is een geluk was dat de Europese Unie [en met België als ijsbreker] weet hoe ze kritieke problemen in de wereld moet diagnostikeren en er zich flitsend snel en besluitvaardig over ontfermt.”

Antisemitisme leeft erg bij het islamitische kiezerspubliek dat zowat 30 procent van het Brusselse electoraat uitmaakt. Onder het mom van Israëlhaat en -kritiek, wordt er weer net zoals vroeger “Mort aux Juifs” en “Joden aan het Gas!” gescandeerd

Europese Anti-Israël Lobby
Het jarenlang durende diplomatiek offensief van de 28-lidstaten van de Europese Unie (sommigen noemen dit zelfs een Europese samenzwering tegen Israël) om Israël op de knieën te brengen gaat in alle hevigheid verder. De EU wil de Joodse Staat dwingen om de West Bank Judea & Samaria plus het oostelijk deel van Jeruzalem ‘vrijwillig’ èn integraal over te dragen aan de Palestijnse Autoriteit, alwaar de Palestijnen hun toekomstig islamistisch kalifaat kunnen stichten mèt Jeruzalem als hun hoofdstad,

Aldus wil de EU de uitkomst van om het even welk vredesproces vooraf kunnen bepalen waarbij onderhandelingen met Israël verbleken tot een futiel en onnodig oponthoud en de EU er nauwelijks nog in slaagt de schijn op te houden dat het zou meewerken aan het vredesproces en geduldig de uitkomst hiervan zou afwachten.

President van de Europese Raad Herman Van Rompuy en Abu Mazen, alias van Mahmoud Abbas, op 23 oktober 2013 in Brussel

Echter, voor de EU is blijkbaar alles al vooraf een uitgemaakte zaak. Het is enkel dat ‘vervelende’ Israël dat maar blijft dwarsliggen en zich hardnekkig blijft verzetten tegen het dictaat van de EU. In feite eist de EU van Israël simpelweg dat het zijn handtekening zet onder een blanco vel papier en “Israël eindelijk maar eens moest ophouden met te zeuren over voorwaarden, clausules en garanties.”

De middelen die de Europese Unie daarvoor inzet zijn velerlei. Enerzijds wordt er gedreigd met een volledige boycot van Israël met als voorspel de etikettering van Israëlische producten waarvan een deel zou geproduceerd zijn voorbij de Groene Lijn.

Daarnaast subsidieert de Europese Unie de illegale bouw van Palestijnse woningen in zones op de Westbank, die nochtans volgens de Oslo Akkoorden van 1993 aan Israëlisch beheer werden toegewezen in afwachting van een definitief vredesakkoord; eist de EU een bouwstop van Joodse woningen in oostelijk Jeruzalem, de Golan Hoogtes en in Judea en Samaria; weigert van in het begin en ook na 1967 nog steeds en systematisch Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël… en nog zoveel meer.

EU geobsedeerd door Israël
Spreekbuis van deze Europese disproportionele fixatie en obsessie voor Israël is barones Catherine Ashton, die geen gelegenheid laat voorbijgaan om de Joodse staat op de rooster te leggen en Israël te demoniseren, blijkbaar in een ultieme Europese poging om de Joodse staat de schijn van onwettigheid te geven en deze het etiket van een schurkenstaat op te kleven.

Moest Ashton en ‘haar’ EU met dezelfde ijver en passie bijvoorbeeld drie jaar geleden de burgeroorlog in Syrië hebben aangepakt, was dat conflict al jaren van de baan geweest en had zij tienduizenden mensenlevens kunnen redden. Niet dus. Israël staat bovenaan de agenda van Ashton en de miljoenen mensen die elders creveren moeten maar wachten tot de EU heeft afgerekend met Israël.

door Brabosh.com