Op 11 mei plaatste Rajae Maouane, vice-voorzitster van de Franstalige groene partij Ecolo en gemeenteraadslid in Molenbeek, op Instagram een fragment uit een antisemitisch lied.
De song genaamd “Wein Al Malayeen“, werd uitgevoerd door Julia Boutros, een Libanese zangeres die bekend staat om haar banden met Hezbollah en het dictatoriale regime van president van Syrië Bashar Al-Assad.
Mevr. Maouane erkende een “onhandigheid” en verdedigde zichzelf door op te merken dat dit lied “extreem populair was in de Arabische wereld” en dat het “zelfs vóór [haar] geboorte bestond”. Ze was ook verbaasd over het “geweld” van de reacties die deze uitzending opriep, waaronder die van de Belgische Liga tegen antisemitisme.
Men kan de betekenis van dit incident echter niet waarderen zonder geïnteresseerd te zijn in de inhoud van het lied dat door mevrouw Maouane is verspreid.
Een Engelse vertaling vindt u hier. Het lied dateert uit de jaren 80 en heeft als thema de veronderstelde onverschilligheid van de Arabische wereld tegenover de Palestijnen, en onder het mom van min of meer poëtische beelden, moedigt het vanaf de eerste regels de Arabieren aan tot de gewapende strijd:
“Waar zijn de miljoenen? Waar is de Arabische jeugd? Waar is de Arabische woede? Waar is het bloed van de Arabieren? Waar is de eer van de Arabieren?”
Het nummer is doorspekt met oorlogszuchtige referenties:
“Ik heb een machinepistool in mijn borst (…). Het vuur van de revolutie is intenser en de prijs is hoger. Wij zijn de winnaars (…). Buiten de gevangenissen vechten we, we buigen niet, we geven niet op.”
Deze enige verwijzingen naar de gewapende strijd hadden de co-voorzitter van een partij die geweldloos en pacifistisch wil zijn, ertoe moeten hebben gebracht zich er met afschuw van af te keren. Er is hier geen spoor van een zoektocht naar vrede, compromis of verzoening. Het gaat om de frontale en gewapende oppositie, die moet eindigen met de Arabische overwinning op de vijand.
Maar wat nog verontrustender is, zijn de nauwelijks verhulde oproepen tot genocide die uit twee coupletten van het lied naar voren komen.
“Allah is met ons, sterker en groter dan de zonen van Sion”, zegt de tekst.
Zo wordt de vijand genoemd: het zijn de kinderen van Sion, dat wil zeggen de Joden. Door een beroep te doen op Allah geeft het lied een religieuze toon aan de anti-joodse oorlog waartoe het uitnodigt.
Deze religieuze toon wordt versterkt door een tweede uittreksel:
“Wij zijn de rechtvaardigen en wij zijn de revolutie
En zij zijn de vrienden van de olifanten
(…) De vogels van Ababil
We moeten stenen naar hen gooien
Stenen van de hel”.
De toespeling op olifanten en ‘vogels van Ababil’ zal voor een leek cryptisch lijken, maar niet voor een lezer van de Koran. Het verwijst in feite naar soera 105, getiteld Al-Fil (“De Olifant”).
Deze korte soera vertaalt zich als volgt:
“Heb je niet gezien hoe jouw Heer met het olifantenvolk is omgegaan?
Heeft Hij hun list niet volledig tevergeefs gemaakt?
en vogels op hen afstuurden in zwermen
die leemstenen naar hen gooiden?
En Hij maakte ze als een gekauwd stro.”
Guillaume Dye, hoogleraar islamologie aan de ULB, schrijft over deze soera: “We vinden hier een alomtegenwoordige topos in de Koran: de vernietiging van een volk of een groep (…) door Allah”.
Het lied als geheel genomen, met zijn verwijzingen goed begrepen, wordt daarom geïnterpreteerd als een oproep om te reserveren voor de zonen van Sion, hoor de Joden, het lot dat Allah had gereserveerd voor het “volk van de olifant”: vernietiging compleet.
Het is dan ook niet minder dan een oproep tot genocide op de Joden. En het meest angstaanjagende is ongetwijfeld, zoals mevrouw Maouane opmerkt, dat het lied erg populair is in de Arabische wereld.
Het wordt ook zonder voorbehoud verspreid op verschillende platforms, zoals Spotify, YouTube of Dailymotion, waarvan we weten dat ze waakzamer zijn in aanwezigheid van oproepen tot haat in andere talen dan het Arabisch.
Dat een dergelijke oproep tot genocide op de Joden had kunnen worden verspreid door de covoorzitter van een grote Belgische politieke partij – zogenaamd pacifistisch bovendien – zonder een politieke aardbeving te veroorzaken, is een mysterie dat een uitdaging zou moeten zijn voor iedereen die zich zorgen maakt over racisme en antisemitisme.
Dit mysterie is des te verbazingwekkender als we weten dat Maouane werd verkozen in Molenbeek, een stad die de krant Le Monde had beschreven als “de achterste basis van het Europese jihadisme” , waarbij ze opmerkte dat Mehdi Nemmouche, de dader van de aanval van 2014 op de Joodse Museum van België, daar had verbleven en van daaruit zijn de wapens in januari 2015 gebruikt om de journalisten van Charlie Hebdo en de gijzelaars, allemaal Joden, van de kosjere winkel te executeren.
Het is ook uit Molenbeek dat veertien beklaagden komen die op 4 juni 2021 voor de correctionele rechtbank van Brussel zijn verschenen voor hun deelname, in verschillende mate, aan de aanslagen in Parijs van november 2015.
En het is precies in deze gemeente dat een vooraanstaand politicus, gemeenteraadslid, voormalig Brussels parlementslid, medevoorzitter van een regeringspartij op alle machtsniveaus, bij haar 4.217 volgers op Instagram een oproep tot genocide op de Joden verspreidt!
Op 15 mei 2021, vier dagen na mevrouw Maouane, demonstranten opriep tot de moord op Joden in de straten van Brussel, opnieuw in het Arabisch en door middel van islamitische verwijzingen. Hoe kunnen ze de schuld krijgen dat ze het voorbeeld van de ‘elite’ die mevrouw Maouane belichaamde zo goed hebben gevolgd? Ze beantwoordden de oproep.
In Europa waren de daders van de antisemitische aanvallen van de afgelopen jaren (Toulouse, Brussel, Parijs, Kopenhagen) allemaal islamisten, meestal uit de Arabische wereld. Bepaalde sociologische studies hebben de neiging om de banalisering van antisemitische vooroordelen onder de Belgische bevolking van moslimgeloof aan te tonen, waarbij de RTBF enkele jaren geleden zelfs uit een van deze studies heeft afgeleid dat “de helft van de moslimstudenten in Brussel antisemitisch is“.
Als we de verspreiding van deze vooroordelen willen stoppen en een einde willen maken aan antisemitisch geweld, moeten onze verkozen functionarissen beginnen met een voorbeeldfunctie en geen olie op het vuur gooien. Dit geldt des te meer wanneer ze berichten in het Arabisch uitzenden.
De door mevrouw Maouane beweerde “onhandigheid” is hier onvergeeflijk. Zouden we bij Ecolo net zo goed hebben getolereerd dat een verkozen functionaris een lied uitzendt waarin wordt opgeroepen tot de uitroeiing van Arabieren of zwarten, onder het voorwendsel van “onhandigheid“?
De verspreiding door een prominente gekozen functionaris, in een gemeente met een sterke moslimaanwezigheid, van een boodschap in het Arabisch waarin wordt opgeroepen tot genocide op de Joden is buitengewoon ernstig en kan niet worden geminimaliseerd. Een sprong in het diepe is nodig, voordat het te laat is.
Bronnen:
- naar een artikel van Christophe Goossens “Le génocide en chanson” van 17 juni 2021 en een artikel “La LBCA accuse Ecolo d’incitation à la haine antisémite” van 12 mei op de site van Ligue Belge contre l’Antisémitisme (LBCA)
- naar een artikel “Liga tegen het antisemitisme veroordeelt Instagrambericht van covoorzitster Ecolo” van 13 mei 2021 op de site van BRUZZ