Arabische relschoppers betoogden te Brussel in januari 2009 tegen de Joodse staat
De nieuwe premier van België, de 38-jarige Franstalige liberaal (MR) Charles Michel is allesbehalve een vriend van Israël. Op dat punt kan hij zich zeker meten met zijn voorganger de socialist Elio Di Rupo. In 2007 trad C. Michel toe tot de Federale Regering van Guy Verhofstadt III en hij was vanaf december 2007 tot februari 2011 federaal minister voor Ontwikkelingssamenwerking. Een sleutelpositie als het om Palestina gaat, dat prompt zijn troetelkind werd en hij in één adem Israël verdoemde tot de onbarmhartige geweldenaar.
Een snelle zoektocht op het internet levert een aantal verhelderende uitspraken en standpunten op van Charles Michel inzake het Palestijns/Israëlisch conflict en de houding van de Belgische regering.
Zo verklaarde de toenmalige minister op 4 maart 2008 in Le Soir over de permanente rakettenoorlog van Hamas tegen Israël en het onevenredig aantal slachtoffers: “Vous pouvez comme moi vérifier le nombre de victimes de chaque côté.” Alsof dit het ultieme bewijs vormt voor de disproportionele reactie van Israël.
Het bewijst enkel dat Hamas zijn burgers gijzelt en als brandhout gebruikt in de strijd, terwijl Israël het tegenovergestelde doet en alles doet om zijn burgers te beschermen. Michel erkent wel het recht van Israël om zich te verdedigen maar wat en hoe Israël dat ook doet, het wordt steeds als buitensporig gezien door Michel: “Il va de soi qu’Israël a le droit à la sécurité et que les attaques à la roquette sur ses villes est [sic] inacceptable. Mais la réaction israélienne est excessive et disproportionnée. C’est contraire au droit humanitaire international.”
Een dag later 5 maart 2008 doneerde hij namens België 86 miljoen euros verspreid over vier jaren in de bodemloze kassa van de Palestijnse Autoriteit. 36 miljoen van dat bedrag ging rechstreeks naar de UNRWA, de eeuwigdurende bijzondere hulporganisatie van de Verenigde Naties enkel en alleen voor Palestijnen en hun afstammelingen.
En voor wie niet meer weet waarom Michel zich zo blauw ergerde en Israël’s reactie als “buitensporig en onevenredig” beschouwde, even herinneren wat eraan voorafging. Misschien dat Michel de volgende keer rechtstreeks zelf kan aankloppen bij Hamas in Gaza ipv voortdurend tegen Israël te fulmineren:
- tijdens januari 2008 werden vanuit Gaza 241 raketten en 136 mortiergranaten afgevuurd richting Sderot en de Joodse dorpen en kibboetsen in de westelijke Negev van Israël (meer details hier).
- over de hele maand februari 2008 werden vanuit Gaza 257 raketten en 228 mortiergranaten afgevuurd richting westelijke Negev van Israël (meer details hier).
- tijdens de maand maart 2008 werden vanuit Gaza 196 raketten en 103 mortiergranaten afgevuurd richting westelijke Negev. Bovendien werden tussen 1 en 6 maart ca. 300 Israëliërs gewond door raketbrokstukken (meer details hier).
- april 2008: twee burgers werden gedood tijdens een terreuraanslag op een bezinestation van Nahal Oz (9 april). Vier IDF soldaten werden gedood in vuurgevechten met terroristen in Gaza (9 en 16 april). Palestijnse terroristen vielen grensposten aan waarlangs voor hen voedselvoorraden, medicijnen en brandstof worden toegeleverd (meer details hier)
Op 23 januari 2010 verbood Israël aan Charles Michel (MR), federaal minister van Ontwikkelingssamenwerking, om de Gazastrook te betreden, wat tot een diplomatieke mioni-crisis leidde tussen Brussel en Tel Aviv. Zijn anti-Israëlreputatie (en die van zijn vader Louis Michel) was hem blijkbaar vooraf gegaan. Louis Michel begreep er helemaal niks van. “Het is niet normaal dat men de toegang tot Gaza ontzegt aan een minister die mee projecten financiert in dat gebied”, zei hij. [Origineel: "Il n'est pas normal qu'on empêche d'entrer à Gaza un ministre d'un pays qui finance des projets là-bas."]
Zoals bekend steunt België de bevolking in Gaza via de VN-agentschappen UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees) en OCHA (Office for the Coordination of Humanitarian Affairs). De minister beloofde bij zijn bezoek aan Ramallah op de Westbank tevens “dat hij de Israëlische autoriteiten zal aansporen om alle toegangswegen naar Gaza worden geopend zodat humanitaire hulp effectief ook in Gaza terechtkomt.” Wij moeten [binnen dfe Europese Unie] een gemeenschappelijk sterk standpunt innemen [tegen Israël],” voegde hij eraan toe ["Nous devons adopter une position commune forte"]. De Israëlische regering zat die dag uiteraard te beven van angst voor minister Michel…
Op vragen hieromtrent gesteld in de Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers antwoordde minister voor Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel als volgt:
Onze officiële ontwikkelingshulp aan Palestina bedroeg in 2008 24,33 miljoen euro. Daarmee bekleedt Palestina de vierde plaats in de rangschikking van begunstigde landen wat de in 2008 door DGOS toegekende steun betreft. Het programma 2008-2011, waarvoor 50 miljoen euro werd uitgetrokken, is vooral gericht op onderwijs en lokaal bestuur. Er lopen momenteel negen projecten, voor een totaal budget van 31,4 miljoen euro, vooral op het vlak van gezondheidszorg en onderwijs. Het steunprogramma voor lokale ontwikkeling gaat in 2010 van start.
Voor Israël vertegenwoordigt Hamas Iran en niet de Palestijnen. Elk bezoek van hoog niveau aan Gaza kan volgens Israël door Hamas gebruikt worden als legitimeringmiddel. Ik deel die analyse niet. Ik ben nu van plan de kwestie tijdens de komende Europese Raad van ministers van Ontwikkelingssamenwerking ter sprake te brengen.
Israël is geen partnerland van de Belgische ontwikkelingssamenwerking. Toch heb ik besloten een aantal Israëlische ngo’s te steunen die met Palestijnse partners samenwerken in Oost-Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever om zo te helpen de volkeren dichter bij elkaar te brengen. Mijn standpunt over de Israëlische economie op Palestijns grondgebied sluit aan bij het standpunt van de Europese Unie.
Momenteel leven er ongeveer 260.000 kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, de 190.000 Israëli’s in Oost-Jeruzalem niet meegerekend. Uit het oogpunt van het internationaal recht zijn alle nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in Jeruzalem onwettig. Ze vormen ook een hinderpaal in het vredesproces.”
Intussen weten we ook waar die Belgische hulp aan Gaza zoal terecht is gekomen: in de zakken van Hamas die er betonnen tunnels mee uitgraafde, wapens en raketten aankocht ter voorbereiding van het offensief van juli/augustus jongstleden.
Enkele maanden later, 31 mei 2010 was er dan het débacle met het Turkse schip de M/S Mavi Marmara dat trachtte de Israëlische legale zeeblokkade van Gaza te doorbreken. Het schip had niet eens hulpgoederen aan boord. Tijdens de entering van het schip stuiten de Israëlische soldaten op georganiseerd en gewapend verzet. Tijdens het tumult dat daarop ontstond sneuvelden 9 Turkse zogenaamde ‘vredes’activisten.
De minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel (MR) reageerde nog dezelfde dag tegen wat hij noemde “het klaarblijkelijk disproportionele gebruik van geweld door het Israëlische leger bij deze interventie die meerdere doden heeft geëist”. Michel merkte op “dat het konvooi al sinds het vertrek in Cyprus met militaire dreigementen van Israël te maken kreeg.” Michel herinnerde tervens aan dat hij als minister van Ontwikkelingssamenwerking “verscheidene keren de Israëlische blokkade van Gaza aan de kaak heeft gesteld.”
Wat later op die dag in een perscommuniqué riep Charles Michel zijn collega’s binnen het EU-parlement om druk te zetten op Israël om de blokkade van Gaza op te heffen: “Il est impératif que l’Union européenne et ses Etats membres coordonnent une réponse forte et rapide face à cette apparente utilisation disproportionnée de la force dans le contexte humanitaire pour le moins difficile que connaît la bande de Gaza sous blocus des autorités israéliennes. Notre pays continue à plaider régulièrement pour qu’Israël lève le blocus de Gaza pour permettre notamment aux organisations humanitaires d’acheminer des biens en faveur des populations de la bande de Gaza.”
Meer recent ondertekende Louis Michel op 17 juli 2014 een motie van het Europees Parlement naar aanleiding van Operation Protective Edge waarin “Hamas werd opgeroepen om te stoppen om vanuit de Gaza raketten af te vuren naar Israël en eiste van Israël dat het onmiddellijk haar militaire actie zou stoppen en zich zou terugtrekken uit Gaza.” Het EU-parlement onderstreepte in dezelfde resolutie haar sterke steun voor de tweestatenoplossing op basis van de grenzen van 1967 met Jeruzalem als de hoofdstad van beide staten.”
door Brabosh.com
Gearchiveerd onder:België
